Nieuws

nog maar 2 dagen   (07-02-2012)

 Het volwassen afscheidsfeestje is gevierd, zondagavond, voor het hotel op de stoep net zoals alle Vietnamezen erbij zitten, leek mij wel zo leuk. Plastic tafeltjes en stoeltjes geleend, hapjes gemaakt en gekocht, wijn en bier koud gezet en om 7 uur kwamen onze gasten. De Dobla familie en de dames van de receptie uit mijn hotel.
 
Was heel gezellig, we waren met z’n tienen, ik had speciaal voor Chi kibbeling gebakken, dat at ze vaak in de jaren dat ze in Nederland woonde. Zij had de vis geregeld, want ik zag mezelf niet op zo’n stinkmarkt met handgebaren vis kopen terwijl ik er eigenlijk mijn neus mee moet dicht knijpen.
 
Het jongetje van de foto is geadopteerd, Fam, 14 maanden oud, krijgt ontzettende lieve ouders die hem meenemen naar Canada, Quebec. Ze zijn 2.5 jaar bezig geweest met de adoptie, zij hadden een keuze, jongen, meisje of twins. Het adopteren van een meisje schijnt nog meer tijd in beslag te nemen, daarom hebben zij voor een jongentje gekozen. Zijn naam is vanaf nu Noah, lijkt me heel gek om een toch wild vreemd kindje mee te nemen naar huis. Ze verblijven nu hier in het hotel, om te wennen, papieren en paspoort te regelen en zullen over 2 weken terug vliegen. Had ze eigenlijk nog naar de prijs van de adoptie willen vragen, maar vond dat toch wat brutaal.
 
Morgen gaan we met de leidinggevende van het weesthuis, 4 kinderen naar Dobla, krijgen we van Jan de tour en van Chi de lunch. De dames van het weeshuis zijn heel nieuwsgierig naar hun sanitair sponsor, de rit duurt snel een uur, dus heb ik ruim tijd om nog wat vragen te stellen, bijvoorbeeld naar Minh, het dove ventje.
 
Marjan en ik hebben hem zaterdag opgezocht op zijn school voor speciaal onderwijs, waarvan hij eens in de twee weken een weekeind naar huis komt. Het was een heel moeizaam weerzien! De school leek wel een gevangenis, oud, kleurloos en op alle deuren een hangslot. Er was dan ook niet veel over van ons gezellig vriendje. Waarschijnlijk overvielen wij hem met ons bezoek, en door ons bezoek maakten wij van hem een buitenbeentje, wat voor hem waarschijnlijk heel ongemakkelijk voelde, helemaal als je niet kunt communiceren. De kamer waar ze slapen is van voor de oorlog, roestige stapelbedden met een vies rietenmatje, afgebladderde muren en een cementen vloer. Ik heb nog nooit zo’n depressieve plek gezien, en zo kwam hij ook op ons over, depressief! Dus dat gaan we morgen even aankaarten, misschien kunnen ze  hem zelfstandig leren de bus te nemen en de lieve schat kan elke avond naar zijn eigen matje. Vergeleken bij die school is het weeshuis een hele fijne plek.
 
En dan hebben we nog maar 2 dagen, laatste spullen kopen, geleende spullen terugbrengen. Vanmorgen weer heerlijk bij de kleintjes gezeten, de spinnen reageren eindelijk positief op mijn aanwezigheid en ineens worden de lopertjes heel aanhankelijk. Das lekker, nu is het juist tijd op afscheid te nemen! Door het 3 maanden samen zijn met deze hele bijzondere kinderen is mijn visie op adopteren veranderd, als het niet zo ingewikkeld zou zijn als het is had ik de procedure in gang gezet. Zo zie je maar, dat enorme moederhart....................ik zou wel flink ruimer moeten gaan wonen want het zouden er meer dan één zijn!!