Nieuws

nog 5 dagen   (03-02-2012)

De tijd gaat nu heel snel, kom bijna in tijd nood, wil nog een feestje geven voor de kinderen en een voor nieuwe vrienden, daar de boodschappen voor doen, morgen Minh, het doofstomme jongentje opzoeken, lunchen met Jan, nog niet met Marjan naar de vreetschuur aan zee geweest, alle kinderen nog even extra verwennen, met allemaal nog een keer naar zee enz enz.
 
Vandaag heb ik onze vaste strandvenster die doppinda’s, lychees en hele vreemde kersen verkoopt, boos gemaakt. Het was vandaag weer meidendag, eergisteren met de jongentjes, en tijdens deze stranddagen kopen we bij haar iets te eten. Maar vandaag was ze vroeg en hadden nog geen trek in haar rauwe doppinda’s, want zo eet men ze hier. Later in de middag kwam er eenzelfde verkoopster met dezelfde rauwe doppinda’s, en hebben bij daarom bij haar gekocht en terwijl ik betaal komt nr 1 ook weer langs. Die was niet blij, zwaar beledigd, en ze is al niet knap, we werden echt een beetje bang van haar. Ik zei nog: ‘same same’ nou daar was ze het helemaal niet mee eens.
 
Die meiden waren zo zoet met schelpen zoeken, kleden zichzelf aan en uit, heerlijk we hoeven ze alleen maar te roepen als het tijd is. Als je ze ziet rennen in hun badpakjes bedenk je niet dat het wezen zijn, prachtige meiden met mooi haar en lieve snoetjes, degene die met ze mee zijn vallen op want dat zijn meestal westerlingen en die zie je hier niet heel veel, het toerisme bestaat hier uit Vietnamesen uit Saigon. En die kinderen gaan met iedereen mee want wij bieden ze toch leuke afleiding. Met de jongens was het een hele andere middag, die moesten geholpen worden en hadden het koud, maar volgens mij hoort dat bij mannen? Ik heb wel eens gehoord dat mannen zo zijn door hun moeder, wij verwennen de ventjes teveel, vinden het heerlijk om dingen voor ze te doen en ze klein te houden.
 
Gisteren naar Saigon geweest, leuke afwisseling en daar kun je leuke presentjes kopen voor de familie. En terwijl je daarmee bezig bent, komt ook de zin om naar huis te gaan. Heb nog geen heimwee gehad, maar afgelopen week leef je meer naar het teruggaan toe en voelt het goed, even genoeg van Vietnam. Groet inrijden en ons huis binnenstappen zal pijnlijk zijn, maar het is ook weer heerlijk om iedereen te zien, heb zin om aan het werk te gaan, want ik heb wel een heel lui leventje geleid hier. Alleen dat afscheid van die kinderen en dan vooral de spinnetjes en Minh zal mij heel zwaar vallen. Wat ben ik blij dat Pele, geadopteerde favoriet, weg is, dat afscheid blijft me gelukkig bespaard. Hij is geadopteerd door een stel uit Madrid, waarvan ik inmiddels een email adres heb, die ik straks gewoon eens ga mailen om te vragen hoe het met hem gaat, hoop dat zij daar voor open staan.
 
Saigon was trouwens abnormaal heet, geen zuchtje wind en wel 35 graden, het looptempo werd steeds lager. Weer terug in Vung Tau is het dan weer heerlijk, altijd wind.
 
Verder kabbelt het leven hier verder, weeshuis, lezen, strand, slapen, massage en ook nog een nieuw restaurantje gevonden. Ik was er al eens langs gefietst en toen was het daar zo druk, dan moet het goed zijn, en inderdaad, toch nog een nieuw soort zelf te maken loempia ontdekt mmmmmmm
 
Trust