Hiep hiep, hoera! Wat eigenlijk mijn mooiste verjaardagscadeau had moeten zijn, geeft me al de hele dag een knoop in mijn maag. Mijn favoriet, die mij zo aan Barry herinnerd, is vanmiddag door dames van het adoptiebureau uit Canada meegenomen, hij is geadopteerd!! Geweldig, maar waarom niet in maart, ik had het net zo fijn met hem. Alle dingen die ik met hem deed herinnerde mij aan Barry, de bouw van zijn lijfje, zijn manier van reageren op knuffelen, het schrikachtige, zijn grote ogen, zijn enthousiasme, het was alsof ik die periode met Barry mocht over doen, nogmaals genieten.
Ik begon vanmorgen bij de baby’s, daar kwam ik tot de ontdekking dat de ‘spinnetjes’ worden geadopteerd, dat zijn mijn favorieten bij de baby’s. Twee prachtige kleine meisjes, veel te klein voor hun leeftijd, ze zien eruit als baby’s van 4 maanden, maar zijn al 9 maanden oud. Maar zo dapper en fier voor hun bouw, identiek, ik kan ze uit elkaar houden omdat ze beiden een vlekje op hun schedeltje hebben, waarvan de een iets grote dan de ander. Die met het grotere vlekje is parmantiger en ondernemender. Er zijn nu eenmaal kinderen waar je meer mee hebt dan met anderen, ik word van dit stel altijd blij als ik ze zie, waarschijnlijk omdat ze zo fragiel zijn en heel serieus er kan nooit een lachje van af. Er hing een foto van een echtpaar bij ze in de wieg, dus na het voeden en spelen legde ik de kleinste in de wieg en toen viel het besef. Blij maar ook dikke tranen, want in mijn ideale wereld was ik degene die hen en kleine 'Barry' adopteerde.
Daarna zat ik tot elf uur niets vermoedend bij de kleintjes, met een kneus op schoot, want dat is mijn nieuwe missie, toen een van de verzorgsters mij vertelde dat Pho, stand-in Barry, vanmiddag al zou worden opgehaald, in heel gebrekkig vietnamees/engels. Ik schrok daar zo van en moest zo huilen, dat zij er ongemakkelijk van werden, waarop ik Chi heb gebeld om het een en ander te verklaren. Dat was fijn want toen werd mij alle ruimte gegeven om afscheid te nemen. Ik heb hem verteld dat hij ging vliegen, wat eng zou zijn omdat hij met vreemde mensen mee moest, maar eenmaal daar hoefde hij nooit zijn speelgoed meer te delen, kreeg een eigen bedje, altijd hetzelfde gezicht dat lief voor hem zou zijn en als hij geen honger meer had werd het er niet met geweld in gegoten. Na heel veel kusjes en knuffels ben ik weggegaan, net als anders, ben alleen vanmiddag niet meer teruggegaan.
Het is natuurlijk allemaal mijn eigen verdriet, en heeft niets te maken met deze lieve kindjes want die gun ik een veel beter leven dan hier in dit weeshuis. Maar het was wel heel veel op een dag, èn 47 jaar worden en afscheid nemen van dit hele bijzonder kind.
Om mijn geboortedag toch te vieren, ben ik vanmiddag in de zon gaan liggen bij de Beachclub. Daarna met Arthur D heel romantisch met zijn tweetjes in een restaurant aan zee gegeten en twee flessen witte wijn opgedronken om al mijn verdriet maar ook eventuele toekomstplannen te bespreken. Art kan de tijd ook lekker vol kletsen dus ineens was het half een en werden we er door de bewaking uitgegooid.
Voor nu welterusten, voel al een kater opkomen!
x