De dag is voor jullie nog maar net begonnen, maar ik houd hem al voor gezien. Wendy ging al vroeg met de familie naar de Dobla fabriek en de plantage, dus ben even alleen.
Ben vanmorgen naar het weeshuis geweest en was waarschijnlijk minder sterk dan andere dagen of heb beter gekeken. De manier waarop de verpleegsters de kinderen voeden trek ik vandaag niet. Ga ook niet meer terug vanmiddag, lig op mijn bed, gordijnen dicht en heb net een doos chocolade leeggegeten. Voel me nukkig, boos, verdrietig en machteloos. Die kleine schatjes weten niet beter, worden tegen heug en meug vol gepropt omdat het etenstijd is. Ook als ze geen honger hebben of zelfs liggen te slapen, tijd is tijd en een opdracht is een opdracht. Is dat nou communisme, doen wat je gezegd wordt?? De kindjes worden in de houtgreep gelegd en de pap of melk wordt erin gegoten, neus dicht knijpen als ze tegenstribbelen en als ze dreigen te stikken krijgen ze een pets op hun hoofd zodat van schrik de ademhaling weer op gang komt. Echt walgelijk, ik werd er vandaag zo treurig van. Heb het al uitgelegd aan de directrice maar die is volgens mij geen haar beter, waarschijnlijk heeft zij haar kinderen ook zo gevoed.
Terwijl ik dit opschrijf, besef ik dat ik juist terug moet, niet omdat ik het kan veranderen maar omdat ik ze tot februari na het voeden kan troosten.
Een moeder zonder kind is verschrikkelijk maar een kind zonder moeder is helemaal schrijnend......