Nieuws

dag 28   (16-12-2011)

Het was een enorme warme dag vandaag, helder en zonnig, sweat like a piggy!
 
Om 9 uur stapten we met 13 kinderen (4 tot 11 jaar) in de taxi op weg naar de kabelbaan. Deze ligt in de baai van Vung Tau, nog geen 10 minuten rijden. Voor sommigen was het de eerste keer, anderen waren al eens geweest. My Huong organiseert af en toe een uitje voor de kinderen, meestal betaald zij dit uit haar eigen zak, omdat het geld van het weeshuis naar de dagelijkse verzorging van de kinderen gaat.

My Huong, is een vrouw van eind dertig, geboren in Vung Tau, maar afgestaan door haar moeder aan het weeshuis toen ze ongeveer 5 jaar oud was. Ze is geadopteerd door een koppel uit Australië. Ongeveer 13 jaar geleden besloot zij op zoek te gaan naar haar familie, en kwam dus weer bij dit weeshuis terecht. Omdat ze al 5 was herkende zij straatbeelden en kon zo ook haar ouderlijk huis terug vinden. Haar familie woonde er nog maar het weerzien was dubbel, blij, maar er werd ook van haar verwacht dat zij de familie nu kwam onderhouden, want westerlingen zijn rijk! Ze besloot in Vung Tau te blijven om haar familie te helpen. De Franse hoofdsponsor van het weeshuis zocht een vertegenwoordiger in Vung Tau en die taak heeft zij op zich genomen, ook geeft zij engelse bijles als bijverdienste. 2 jaar geleden heeft zij een 5 jarig weesjongetje uit ditzelfde weeshuis geadopteerd, dus de cirkel is rond zullen we maar zeggen.
 
Bijzonder verhaal hé? Toen ze vertelde dat zij geld van zichzelf bijlegt voor uitjes, bedacht ik ineens dat ik nog een miljoen aan dongs van Dobla Sjaak had liggen om aan de kinderen te spenderen en dat dit uitje daarvoor de ideale gelegenheid was. (Sjaak was half november door Dobla ingevlogen om hier zijn specialisme toe te passen, en toen hij wegging heeft hij mij geld gegeven)

Eenmaal boven op de berg, bleek daar een pretpark te zijn, wel een uit de jaren 70, maar als je niet beter weet mag je het Disneyland noemen. Eerst in een carrousel, daarna langs de struisvogels. Daar lag toch een stel ongegeneerd te rampetampen, niks kop in het zand, en ze zijn al zo onooglijk.
Op naar het treintje, leuk voor de kleintjes, maar er waren 2 elf jarige bij, dus besloten we daarmee te gaan karten. Ik met een meisje, noem haar Sara, want ze lijkt op mijn nichtje, en Allan, de man van Celine, met een jongen. Grappig, hele oude dubbele karts, lullig klein baantje en we hebben nog verloren ook ha ha.
 
Daarna naar de achtbaan, losse karts voor 2 personen waar jezelf mee kan afremmen, die waren super gaaf. Lekker glijden een heel stuk de berg af, het laatste stuk werd je weer opgetrokken naar boven. Omdat er zoveel kinderen waren mochten de begeleiders 2 keer, helemaal niet vervelend. Toen in zo’n waterfiets in de vorm van een zwaan, dat was dus heel vervelend. Bloedheet, zwemvest aan en trappen maar. Kinderen vonden het geweldig, beetje botsen, zij sturen ik fietsen. Pauze!! lekker met z’n allen gegeten en gedronken en een ijsje toe. Eindelijk konden we even van het uitzicht genieten, rustig zittend boven op de berg.

Terug in het weeshuis, het was inmiddels 12 uur, is het siësta time! Tussen 12 en 2 uur gebeurd er niet zoveel in Vietnam. De kinderen gingen even rusten, zij liggen op bedjes zonder matras maar op rieten matje. Alle Vietnamezen denk ik, in ieder geval de armere onder hen. Als je hun huisjes binnen kijkt, hebben ze maar heel weinig, eten doen ze op de grond, tv kijken ook en slapen kunnen ze overal dat zie je wel op straat. In hangmatjes, op bankjes, plastic stoeltjes, onder in de laadruimte van een bus???? Dus waarschijnlijk geen matras gevuld met kamelenhaar voor de Vietnamezen.

Ik ga tijdens de siësta ook altijd even liggen op mijn heerlijke goedgevulde matras. Ik ben ook eindelijk dingen gaan boeken voor onze kerstvakantie, en dat is een tijdrovend klusje. Ben redelijk goed geslaagd, op 1 vlucht na, die is al vol, ben druk aan het mailen met de airline.
 
S’middags nog even langs de kleintjes, toen ik binnen stapte werd ik niet blij, allemaal hoesten en een aantal hadden er koorts. Pele was oke, maar een van de nieuwe tweeling had 39 graden koorts. Ze hebben hem daar iets voor gegeven, of het nou antibiotica was of een vloeibare pijnstiller, geen idee, maar nadat ik een tijdje met hem had gezeten werd hij wat actiever. Ben dus maar niet bij de baby’s geweest, volgens mij was ik redelijk besmet.
 
Op het fietsje naar de grote supermarkt, flink eindje trappen. Neem iedere keer een andere route, en het lijkt of ik nu de meest snelle heb gevonden. Heerlijk struinen tussen alle schappen. Heb vandaag verse loempia’s meegenomen, Chi vertelde dat ze hier goed waren, en inderdaad ze waren heel smakelijk, veel beter dan die op straat.
 
En dan is de dag alweer om, tijd vliegt, nog 6 dagen en dan staat Wendy voor mijn neus, gezellig.

Sjaak bedankt x